HAŞMET BABAOĞLU SONUNDA HASAN PULUR'A CEVAP VERDİ
| Ey Pulur, bir gün hak yerini bulur! |
2 gündür karşılaştığım herkes “Hasan Pulur’un çirkin saldırısına cevap vermeyecek misin?” diye soruyor. Peki sadede gelelim: Pulur’a cevap verecek miyim? Doğrusu şu yaşa geldim, bu kadar terbiyesizce kaleme alınmış bir köşe yazısına az rastladım. Böylesine maddi çarpıtmalarla dolu ve bu kadar alçak düzeyde bir yazıya nasıl yine yazıyla cevap verilebilir, bilmiyorum ki! Tazminat davası açmak falan bana göre işler değil. Böyle durumlarda genellikle yüz yüze cevap vermeyi tercih ederim. Fakat Pulur’un yaşına duyduğum saygı buna engel olur. Kaldı ki, yüzünü bile görmek istemem. Atılgan Bayar geçen gün Habertürk’te şöyle yazdı. “Utanç içindeyim. Önce Şebnem Schaffer’in bekâret raporunu medyaya göstermesi utandırmıştı. Sonra Hüseyin Çelik’in kartvizit çorapları. Şimdi de Hasan Pulur’un o bel altına vuran tuhaf yazısı. Tuhaf, diyorum, çünkü kilitlendim, söyleyecek söz bulamıyorum. Sinsi, geliyor aklıma, uymuyor; edepsiz geliyor, o da uymuyor. Tuhaf bir şey bu. Münasip kelimeyi bulamıyorum.” Üç gündür ben de o münasip kelimeyi arıyorum Atılgan. Arıyorum ama bulamıyorum. Ne Hasan Pulur’un yazısını tarif eden münasip kelimeyi ne de verilecek en münasip cevabı! Belki o düzeyde terbiyesizleşmek, öylesine aklını yitirmek gerekiyor! Bunlar benim işim değil! Ayrıca Milliyet’in ombudsmanının işine karışmak istemem. Ancak... Artık ömrünün kışına varmış Pulur’a bir tavsiyede bulunabilirim. Basının “duayen”lerinden olma özelliğine sırtını yaslamayı bıraksın da işlediği günahın ve neden olduğu kalp kırıklığının affedilmesi için “dua”ya başlasın!.. Terbiye deyince... Hani terbiyesizlik işin içine girince kimlikler, parlak unvanlar, uzun yıllara dayanan kariyerler bir anda tuzla buz oluyor, her şey dağılıveriyor ya... Hep Trevanian’ın Şibumi adlı romanında karşıma çıkan şu sözler aklıma gelir. “Terbiye her zaman için merhametten de, cömertlikten de, içtenlikten de daha güvenilir bir şeydir. Tıpkı hak yememenin ve karşındakine eşit şans tanımanın hayatımızda adalet kavramından daha yalın ve önemli olması gibi... Bütün o gösterişli, adı büyük değerler baskı altına girdiğinde türlü mantık oyunlarıyla çözülüverirler. Ama terbiye terbiyedir, öyle kalır.” | ||||
