Emin ÇÖLAŞAN/HÜRRİYET
Şu bizim okuyucular
EMİN Çölaşan olarak her gün okurlarımdan en az 50 adet mesaj gelir. Bunların tümünü dikkatle okurum, yine tümünü saklarım. Mektup ve faks sayısı geçmiş yıllara göre daha az...
Çünkü bunların yerini büyük ölçüde bilgisayar mesajları aldı. Bilgisayar mesajlarını da yazıcı aygıtından çıkarıp yazılı olarak saklarım.
Hepsini birden -tarih sırasıyla- altışar aylık biriktirir, yılda iki kez kutulayıp kaldırırım. Muhteşem bir arşivdir.
Okurlardan neler gelir neler.
(Eskişehir Anadolu Üniversitesi'nden Doç. Dr. Ali Murat Vural bunlardan bir bölümünü geçen yıl ‘‘Çölaşan'a Mektuplar’’ ismiyle kitap yaptı).
Dilekler... Yazılmasını istedikleri konular... Yakınmalar... Uğradıkları haksızlıklar... Size övgüler ve yüceltmeler... Türkiye'de olanlara ve siyasetçi takımına eleştiriler... İhbarlar... Bazen de inanılmaz istekler...
Yazınızda yapmış olduğunuz en ufak bir hatayı okurlar size bildirir, uyarır. Onlar her şeyin dört dörtlük olmasını ister.
Bazen öyle şeyler gelir ki, şaşırıp kalırsınız. Bazıları borç para ister. İlginçtir, para isteyenlerin sayısında son yıllarda büyük artış var.
Belli zamanlarda özellikle yurtdışından gelen zarfları açarsınız, içinden yabancı para çıkar. Okur sizden bir istekte bulunmaktadır. Örneğin bir kitap istemekte, parasını da zarfın içinde göndermektedir.
Yine para gönderip kurban bedelini onun adına Mehmetçik Vakfı'na yatırmanızı ister. İçinden para çıkan zarflar, doğrusunu isterseniz başıma iş açar! Bu parayı yatıracaksınız, kitabı veya banka makbuzunu postayla göndereceksiniz ki okur indinde zan altında kalmayın. ‘‘Benim parayı alıp cebine attı’’ demesin.
Eşinden boşanacaktır, mahkemede davası vardır, sizden iyi bir avukat tavsiye etmenizi ister.
Bunun gibi yüzlerce örnek veririm ki, okurların bir gazeteciye olan sonsuz güven duygusunu simgeler ve onur duyarsınız.
Özellikle türban sömürüsü konusunda yazdığınız zaman dinci kesimden yakası açılmamış küfürler gelir. Bunların hem ‘‘Müslüman’’ geçinip hem de böyle küfürler savurması çok ilginç bir çelişkiyi sergiler.
* * *
Şimdi 30 Ocak Cuma günü bir okurumdan gelen çok ilginç bir bilgisayar mesajını burada size aynen iletiyorum... Çünkü böylesini hiç görmemiştim.
‘‘Gönderen: Yılmaz Namlı. Konu: Köşe yazısı işbirliği.
Sayın Emin Çölaşan Bey, İsmim Yılmaz Namlı. 32 yaşındayım, İzmirliyim, kamu yönetimi mezunuyum, 4 aylık evliyim. Eşim Ege Üniversitesi İletişim Fakültesi 2000 yılı mezunu.
Size bunu yazma amacımız, adınıza köşe yazıları yazmak için size teklif vermek içindir.
Hemen her gün bir köşe yazısı yazmak, pek çok yazar olduğu gibi sizin için de zor olabilir. Malumunuz, hasta olduğunuzda, ya da başka bir problem meydana geldiğinde köşe yazısı yazmak mümkün olmayabilir.
İşte bu durumlarda ben ve eşim emrinizdeyiz.
Her türlü konularda yazılarımızın çok iyi olduğunu düşünüyoruz ve eminiz ki sizin saygıdeğer kişiliğinizle bire bir örtüşeceğiz.
Ayrıca gizlilik bizim için problem değildir. Bu konuda bize yüzde yüz güvenebilirsiniz.
Bu hizmetimizin karşılığını ise banka hesabımıza makale başına belli bir miktar yollamanız ile alabiliriz.
Değerli vaktinizi daha fazla almak istemediğim için burada mesajımıza son verir, cevabınızı olumlu veya olumsuz dört gözle bekleriz. Eğer ki cevabınız olumsuz ise bu alanda benim ve eşimin çalışabilmesi için herhangi bir yardımız olabilirse size minnettar kalırız. Saygılarımızla. Yılmaz ve Pelin Namlı. Telefon:...’’
* * *
Bunca yıldan beri bu mesleğin içindeyim, böyle ilginç bir ‘‘işbirliği’’ çağrısı almamıştım. Türk insanı gerçekten muhteşem. Böyle bir şeyin dünyanın başka ülkesinde olacağını hiç sanmam.
(Dün Yılmaz Namlı'yı telefonla aradım, bu ilginç mesajı yazacağımı söyledim, ismini vermemde bir sakınca olup olmadığını sordum. Olmadığını, eşinin de ismini verebileceğimi söyledi. Yani isimleri izin aldığım için açıklıyorum. Aksi takdirde mesajı yine yazacaktım ama isimleri vermek mümkün olmayacaktı).
Bizim ülkemiz, bizim insanımız gibisi gerçekten yok. Bu ülkede hakkını vererek gazetecilik yapmak işte bu yüzden çok hoş, çok güzel, çok renkli.
Güncellenme Tarihi : 16.3.2016 21:33
